*ΔιαβάΖω : Δυο Ιστορίες που Ρωτάνε / Μάνος Κοντολέων *

Γεια και χαρά, Χαρά εδώ !

Σήμερα σας έχω ένα ιδιαίτερο και λίγο πιο προσωπικό post! Η αλήθεια πως σκεφτόμουν πολύ πριν το γράψω, από την άλλη όμως σκέφτηκα πως αξίζει σίγουρα να σας μιλήσω για ένα μικρό βιβλιαράκι, που βρέθηκε στα χέρια μου γύρω στο 1996, τότε που είχα ξεκινήσει να ανακαλύπτω τον θαυμαστό κόσμο της λογοτεχνίας...

Ένα μικρό βιβλιαράκι, που έχω διαβάσει άπειρες φορές, και που οι ξεθωριασμένες απο το χρόνο σελίδες έχουν ποτίσει με τα δάκρυα μου... Είναι ένα βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή... Και που συνεχίζει να μου την αλλάζει μέχρι και σημερα... 

Είναι το Δυο Ιστορίες που Ρωτάνε, του αγαπημένου μου Μάνου Κοντολέων... Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα !

Μια φορά και έναν καιρό ένας Κύριος, συναντήθηκε με την εξάχρονη τότε Χαρά, και του έκανε εντύπωση το γεγονός πως αυτό το μικρό κορίτσι διάβαζε βιβλία από τόσο μικρή ηλικία... Κάποια μέρα της έκανε μια έκπληξη, και της έφερε δώρο μια κούτα με βιβλία ! Η χαρά της ήταν απερίγραπτη! Όμως, μέσα σε όλα τα βιβλία, σε όλα αυτά τα βιβλια, της έκανε κλικ ένα μικρό γαλαζωπό βιβλίο, που στο εξώφυλλο του είχε ένα κορίτσι που κρατούσε ένα κόκκινο μπαλόνι, και ένα ξανθό αγόρι με τα χέρια στις τσέπες...

Δυο ιστορίες που ρωτάνε, και σε καλούν και εσένα να βρεις τις απαντήσεις... Υπάρχουν όμως αυτές;

Η πρώτη ιστορία του βιβλίου, έχει να κάνει με ένα κορίτσι που κρατάει ένα κόκκινο μπαλόνι... Ο αφηγητής την ψάχνει μανιωδώς...Μια τη βρίσκει, μια την χάνει... Την ερωτεύεται , και όσο δεν την έχει νιώθει χαμένος... Όσοι δεν την έχουν νιώθουν χαμένοι...Κυκλοφορεί παντού, σε όλες τις χώρες, δεν είναι ποτέ η ίδια... Μα όπου και αν είναι κρατάει ένα κόκκινο μπαλόνι... Ο αφηγητής κάποια μέρα την βρίσκει, και η ευτυχία του δεν περιγράφεται... Πως σε λένε; τη ρωτάει, και εκείνη σκύβει γλυκά και του ψυθιρίζει ένα όνομα στο αυτί... Και ο συγγραφέας, όντας σίγουρος πως και εμείς έχουμε συναντήσει τούτο το παράξενο κορίτσι, μας ρωτάει και εμάς, ποιο όνομα μας ψυθίρισε ...

Και εγώ τότε, με το που το διάβασα ένα όνομα μου ήρθε στο μυαλό...Που δε θα σας το αποκαλύψω...!

Η δευτερη ιστορία του βιβλίου, είναι για ένα παράξενο αγόρι, τον Δώρο...Ένα αγόρι με αλλόκοτα ρούχα που τριγυρναει στυς δρόμους και δίνει παράξενα δώρα στους ανθρώπους... Δώρα που δεν τα βλέπεις, αλλά που σίγουρα τα έχεις και εσύ...Δώρα που κάνουν αυτούς που πονάνε να χαμογελάνε ξανά... Και τότε ο Δώρος έρχεται και σου ψυθιρίζει και εσένα κάτι... Ένα δώρο ανεκτίμητης αξίας...

Εγώ κρατάω το δικό μου δώρο σα φυλαχτό, αλλά δε θα σας το πω !

Κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια, και η Χαρά μεγάλωνε... Συνέχισε να διαβάζει βιβλία, μα και να γράφει, εξερευνούσε νέους ορίζοντες και ψαχνόταν για τα πάντα... Μα μεγάλωνε... Και κάτι έλειπε από μέσα της ... Κάτι που ήθελε να βρει, αλλά δεν ήξερε τι ήταν...

Μέχρι που περίπου είκοσι χρόνια μετά, ξέθαψε εκείνο το γαλάζιο, μικρό βιβλιαράκι... Το άνοιξε και είδε τις κιτρινισμένες του σελίδες, τις στάμπες από τα δάκρυα, και την αφιέρωση κάποιου που θα ήθελε να την βλέπει να διαβάζει ακόμα με τον ίδιο ενθουσιασμό...

Και τότε ξεκίνησε να το διαβάζει... ''Μα πως είναι δυνατόν να έκλαιγα με αυτό το βιβλίο;'' σκεφτόταν και γελόυσε...

Και τότε, με έναν μαγικό τρόπο, άνοιξε ένα παραθυράκι που δεν ήξερε πως υπήρχε... Και το αποφάσισε... Θα ξαναδιαβαζε το βιβλίο αυτό, κάθε μέρα... Για δυο και τρεις φορές... Για όσες χρειαστεί... Μέχρι να ξανακλάψει διαβάζοντας το...

Μια εβδομάδα μετά το πείραμα πέτυχε! Και τα δάκρυα δεν ήταν μόνο συγκίνησης... Θυμήθηκε το όνομα που της είχε ψιθυρίσει το κορίτσι με το κόκκινο μπαλόνι, θυμήθηκε τα λόγια του Δώρου... Και αυτά ήταν αρκετά για να βρει αυτό που έλειπε από τη ζωή της, και να νιώσει ξανά ευτυχισμένη... 

----

Το παρόν post, είναι μια μικρή... κατάθεση ψυχής. Σε μια δύσκολη περίδο της ζωής μου, διαβάζοντας ξανά και ξανά- σχεδόν πεισματικά - το αγαπημένο μου παιδικό βιβλίο, κατάφερα να κάνω τον εαυτό μου να ξανανιώσει όπως τότε που ήμουν παιδί, και να αντιληφθώ τη δύναμη και το μεγαλείο της ''παιδικής'' λογοτεχνίας...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω έναν άνθρωπο , που χωρίς να το ξέρει, και χωρίς να το μαθει ποτέ μου έκανε το πιο πολύτιμο δώρο, καθώς και τον Μάνο Κοντολέων, που αν και έχω διαβάσει πολλά βιβλία , (και όχι μόνο δικά του), κανένα ποτε δεν κατάφερε να με αγγίξει τόσο, και να με συγκινεί μέχρι και σήμερα...

Δυστυχώς το συγκεκριμένο βιβλίο είναι εξαντλημένο, όμως εύχομαι πραγματικά να βρείτε και εσείς το δικό σας αγαπημένο παιδικό βιβλίο, και διαβάζοντας το χρόνια μετά, να  κάνετε την καρδιά σας να γυρίσει πίσω... Και αν σας φανεί ...χαζο... να επιμείνετε ! Μέχρι να τα καταφέρετε ! Και καπου εδώ θα ήθελα να σκεφτείτε κάτι... Πως θα ένιωθε ο εξάχρονος σας εαυτός, εαν σας έβλεπε σήμερα; Καντε τον περηφανο, τι περιμένετε !!!