*ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΜΠΙΟΥΤΙ...!!!/18*

<<Άλλοθι... Δεν έχεις άλλοθι...!!!>>

Από την τσέπη του μπουφάν του Πάρη, έπεσαν τα...κλειδιά του αυτοκινήτου...

Έψαξα από εδώ, έψαξα από εκεί, τίποτε άλλο... 

-Δηλαδή... Είναι αθώος; 

-Τι έκανες Τίνα; Μα γιατί τον χτύπησες; Άντε να τον συνεφέρουμε τώρα... 

-Μήπως να φωνάξουμε ενα ασθενοφόρο; ρώτησε η Τίνα..

-Μπα... Μήπως ένα περιπολικό; Πιο χρήσιμο θα ήταν... Μα τι σου ήρθε; Τον ξέρανες τον άνθρωπο...

-Δεν  ξέρω... Θα τα πούμε μετά αυτά... Πάρε τα κλειδιά του, και έλα να τον κουβαλήσουμε ως το νοσοκομείο...

....

Μια ώρα αργότερα, αφού μας είχε φύγει η μέση να τον κουβαλήσουμε, περιμέναμε στα επείγοντα περιστατικά, ενώ οι γιατροί για κάποιο λόγο μας κοίταζαν περίεργα...

-Εντάξει Μπιούτι, φίλος σου είναι θα του πεις και εσύ καμιά κουβέντα, θα μας συγχωρέσει ε;

-Έτσι θέλω να πιστεύω...

Μα πως μου πέρασε από το μυαλό κάτι τέτοιο... Ο Πάρης; Ο Παρούλης μου; Που ούτε μύγα δε βαράει; Πως παρασύρθηκα έτσι;

-Είστε οι κυρίες που συνοδεύετε τον κύριο Πάρη Αδωνιάδη; 

-Ναι, απάντησα... Πείτε μας... Πως είναι;

-Θα προτιμούσα να τα λέγαμε στο γραφείο μου παρακαλώ... Ελάτε μαζί μου, απάντησε με σοβαρό ύφος ο γιατρός.

Κοιτάχτηκα με την Τίνα... Διέκρινα ένα τρέμουλο στα χέρια της, και κάτι μου έλεγε πως τα πράγματα δεν είναι καλά...

-Παρακαλώ καθίστε... είπε και μας έδειξε τις θέσεις.

Ο γιατρός είχε μια μικρή καραφλίτσα και φορούσε στρογγυλά γυαλιά... Ούτε χίπστερ να ήταν...

-Να ξεκινήσω εγώ ή εσείς; είπε αυστηρά κοιτώντας μας ερευνητικά.

-Πείτε είπε η Τίνα, που πλέον είχε χάσει πλήρως τη ψυχραιμία της.

-Η επιστήμη νεαρές μου ξέρετε τι είναι ; Θα σας πω εγώ... Θαύμα... Και λέει πάντα την αλήθεια...

-Μάλιστα, απάντησα... 

Νιώθαμε και οι δύο σαν κοριτσάκια που έφαγαν κρυφά το γλυκό της γιαγιάς από το βάζο...

-Ο φίλος σας χτύπησε σωστά;

Κουνήσαμε καταφατικά το κεφάλι...

-Πως; Αλλά... Μη... Δε χρειάζεται να μου πείτε... Γιατί όπως σας ανέφερα και πριν η επιστήμη λέει πάντα την αλήθεια...Και μας λέει πως ο φίλος σας χτυπήθηκε από ξύλινο αντικείμενο που έπεσε στο κεφάλι του με δύναμη... Επίσης μας λέει πως το χτύπημα αυτό έγινε από γυναίκα, η οποία ήταν περίπου στο...ύψος σας... είπε και μας κοίταξε ακόμη πιο αυστηρά...
 
 Ξεροκατάπιαμε αλλά ο γιατρός συνέχισε να μας καρφώνει...

-Επίσης ήθελα να σας πω, πως μόλις ο φίλος σας συνέλθει πλήρως θα περάσει η αστυνομία από εδώ. Και θα πρέπει να γίνουν κάποιες καταθέσεις. Σας ενημερώνω για να ξέρετε πως η αλήθεια πάντα λάμπει στο τέλος... Μη διανοηθείτε να πείτε ψέματα για κάτι...

-Μας απειλείτε γιατρέ; Τι θέλετε να πείτε;
 Η Τίνα προσπάθησε να υπερασπίσει τη θέση μας...

-Μην υψώνετε τον τόνο της φωνής σας νεαρή. Αυτά θα τα πείτε στην αστυνομία... Απλώς ήθελα να διαβεβαιώσω πως δε θα εκμεταλλευτείτε την κατάσταση του φίλου σας. Και πως αν προσπαθήσετε να το κάνετε , σας διαβεβαιώ εγώ προσωπικά, πως θα κάνω τα πάντα να μη συμβεί...

-Το καταλάβαμε γιατρέ, προσπάθησα σαν πιο ήρεμη να τον πάρω με το μαλακό, και δε διαφωνούμε σε αυτό που λέτε. Όμως μας ενδιαφέρει η κατάσταση του φίλου μας. Για αυτό σας παρακαλούμε να μας πείτε πως είναι...

-Μάλιστα... Λοιπόν, υπάρχουν κάποιες επιπλοκές...

-Τι επιπλοκές; 

Κρεμόμασταν από τα χείλη του γιατρού-Αστυνόμου Μπέκα, με γουρλωμένα μάτια σαν κινεζικά καρτούν...

-Το χτύπημα δημιούργησε κάποιες βλάβες, και κάποια εγκεφαλικά κύτταρα διαταράχτηκαν...

-Δηλαδή; ρώτησα...

-Εικάζουμε πως έχει ένα πρόβλημα με τη μνήμη του...

-Αμνησία; ρώτησε η Τίνα...

-Περίπου...

-Θυμάται ή δε θυμάται;

-Αυτό ακριβώς...

-Μας το εξηγείτε λίγο καλύτερα γιατρέ μου;

-Έχει μερική απώλεια μνήμης. Υπέστη μετατραυματικό σοκ, και ορισμένες λεπτομέρειες έχουν διαγραφεί από τη μνήμη του...

-Δηλαδή; ρώτησα και πάλι...

-Ίσως θυμάται το όνομά του, κάποιες βασικές πληροφορίες αλλά ας πούμε δε θυμάται τι έγινε πριν το ατύχημα, είπε και μας κοίταξε πάλι απειλητικά....

-Πότε θα μπορέσουμε να τον δούμε; ρώτησε η Τίνα...

-Πρώτα θα πάρει η αστυνομία την κατάθεση και μετά. Αυτά είχα να σας πω... Καλή σας μέρα... είπε και σηκώθηκε. 

Πριν κλείσει την πόρτα αναφώνησε...

-Η αλήθεια πάντα λάμπει...

......

Με την Τίνα καθόμασταν στο απέναντι καφέ. Τρεις ώρες χωρίς να μιλάμε , κοιτώντας το κενό... Οι νες είχαν γίνει φραπέ...

-Συγγνώμη... έκανε την αρχή η Τίνα...

-Ηρέμησε αγάπη μου, είπα και της χάιδεψα το χέρι... Για να με προστατέψεις το έκανες, σωστά;

-Ναι αλλά.... Κοίτα τι έκανα...

-Θα βρούμε μια λύση... Τι δικηγόρος είσαι;

-Ναι, μια λύση υπάρχει... Να πούμε την αλήθεια... Και ξέρω πως δε συμφωνείς αλλά έτσι πρέπει να γίνει...

-Είσαι σίγουρη; Ας το συζητήσουμε πρώτα, μη βιάζεσαι...

-Ναι... Είμαι σίγουρη... Αυτό πρέπει να γίνει... Και σκέφτομαι και το χειρότερο... Αν ο κακομοίρης δε μας θυμάται; Με τι τύψεις θα ζω μετά... Πρέπει να πούμε την αλήθεια...

Άρχισε να κλαίει με λυγμούς... Την αγκάλιασα, και της χάιδευα τα μαλλιά...

-Όλα καλά θα πάνε... Μαζί θα το ξεπεράσουμε και αυτό... Ηρέμησε Τίνα μου...

Κοιτάζοντας έξω από την καφετέρια είδα το γιατρό να μας κοιτάει απειλητικά...

Αυτό έπρεπε να γίνει...


......


Κατέβηκα στον κάτω όροφο που ήταν η τουαλέτα.

Μόλις βγήκα αντίκρυσα στον καθρέφτη άλλο ένα μήνυμα... Γραμμένο με κόκκινο κραγιόν στον καθρέφτη...

<<ΞΕΡΩ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΗ...>>

Αυτός ο γιατρός δεν έχει όρια... Νευρίασα... Άρχισα με όλη μου τη δύναμη να σβήνω το κραγιόν με μανία και ανέβηκα επάνω... 

Σκέφτηκα να μην πω τίποτα στην Τίνα...

Όταν έφτασα στο τραπέζι δεν ήταν εκεί...

-Συγγνώμη, ρώτησα ο σερβιτόρο... Μήπως ξέρετε που είναι η κοπέλα που καθόταν εδώ μαζί μου...

-Έφυγε τρέχοντας γιατί ένας κουκουλοφόρος προσπάθησε να ανοίξει το αμάξι της...

Βγήκα έξω τρέχοντας... Το αμάξι δεν ήταν εκεί...

Την πήρα στο κινητό... Δεν το σήκωσε...

Ποιος να είναι; Αυτός που με απειλεί; Γιατί δεν το σηκώνει; Ανησυχώ...

Μη ξέροντας τι να κάνω πήγα στο σπίτι...

Με το που έφτασα εκεί όμως μια έκπληξη με περίμενε...

1)Η Τίνα κρατούσε έναν κουκουλοφόρο δεμένο σε μια καρέκλα...
-Τον έπιασα Μπιούτι... Τον έπιασα...

2)Ένας κουκουλοφόρος κρατούσε δεμένη την Τίνα...
-Επιτέλους σας έπιασα... Όχι που θα μου τη γλιτώνατε...


Τι λέτε ;;;