Γεια και χαρά, Χαρά εδώ!
Για σήμερα θα ξεκινήσω με ένα μικρό φιλοσοφικό ερώτημα, που πολλές φορές έχω προσπαθήσει να απαντήσω! Πότε ένα βιβλίο είναι καλό;
Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουρία. Δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια βιβλία... Δεν έχουν όλοι τα ίδια ερεθίσματα... Και αν κατά γενική ομολογία υπάρχουν ''must read'' βιβλία, ποιος είναι αυτός που τα καθόρισε, και πόσα βιβλία διάβασε στη ζωή του για να καταλήξει σε αυτά;
Εγώ θα σταθώ σε ένα κομμάτι, αυτό του συναισθήματος. Έχω διαβάσει άπειρα βιβλία, και αλίμονο αν τα θυμόμουν όλα... Πολλές φορές πιάνω στα χέρια μου βιβλία που έχω διαβάσει μια και δυο φορές, και προσπαθώ να θυμηθώ τους ήρωες, την εξέλιξη ή το τέλος... Κάτι τέλος πάντων... Μα δεν θυμάμαι τίποτα... Και αναρωτιέμαι αν κάνω κάτι λάθος, αν δεν είμαι πραγματικά βιβλιόφιλη, και είμαι απλά αχόρταγη με τις λέξεις...Αλλά μετά το ξανασκέφτομαι !Και το μόνο που θυμάμαι κάθε φορά που πιάνω ένα βιβλίο είναι ένα συναίσθημα ! Χαρά... Λύπη... Νοσταλγία... Θυμός... Απογοήτευση... Απανωτά ερωτήματα... Και όσο πιο έντονο είναι το συναίσθημα που νιώθω καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τόσο πιο καλό είναι το βιβλίο !
Γιατί όσο και αν δεν θυμάμαι τον ήρωα, ή τις περιπέτειες του, θα μου έχει αφήσει ένα συναίσθημα , όπως αφήνουν οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου... Είτε φύγουν, είτε μείνουν, θα αφήσουν το αποτύπωμά τους στην καρδιά σου!
Έτσι, για σήμερα σας έχω δύο μικρά σε έκταση, αλλά μεγάλα σε αξία βιβλία, που μου άφησαν έντονο ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, και η λέξη που αναφώνησα τελειώνοντας τα ήταν μια : Συγκλονίστηκα! Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα κάτι άλλο διαβάζοντας τα, και νομίζω πως αξίζει να τα μοιραστώ μαζι σας!
1. Nicolay Gogol/ Το ημερολόγιο ενός τρελού / εκδόσεις παρά πέντε
Σας έχω γράψει ξανά για τον Nicolay Gogol, και τη νουβέλα του, Η μύτη (διαβάστε εδώ ). Όμως είχα αμελήσει να γράψω, για ένα από τα πιο γνωστά του έργα, Το ημερολόγιο ενός τρελού!
Μια μικρή ιστορία, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση (η μοναδική του Gogol ), η οποία δείχνει την ψυχική κατάρρευση ενός κατώτερου δημόσιου υπαλλήλου. Μέσα από τη σάτυρα και το χιούμορ, την καυστική κριτική της ρωσικής καθημερινότητας επέρχεται η σχιζοφρένεια του ήρωα, που φέρνει το δράμα και την πικρία!
Το πρώτο πρόσωπο, πολλές φορές είναι ''τρομακτικό'' και πετυχαίνει το σκοπό του, αφού γίνεσαι και εσύ ένα με τον ήρωα, και τις φωνές που τον οδηγούν στην τρέλα... Στο τέλος έρχεται ο σπαραγμός, και το βιβλίο σε αφήνει συγκλονισμένο...
Θεωρείται ένα από τα κλασικά βιβλία, και αν και σιχαίνομαι τα πρέπει, νομίζω πως όντως πρέπει να το διαβάσετε !!!
2. Maxim Gorky/Ο Χαφιές/ εκδόσεις Παρά Πέντε
Άλλο ένα λογοτεχνικό διαμάντι από τη Ρωσία, που με άφησε με πολύ δυνατά συναισθήματα... Ο Maxim Gorky υπογράφει τον Χαφιέ, σε μια Ρωσία όπου κυριαρχεί ο φόβος, η αμάθεια,η έλλειψη ελευθερίας και έκφρασης, και ο ήρωας μαστίζεται από το βάρος και τις τύψεις, πληρώνοντας το τίμημα του να είναι ο Χαφιές...
Εσείς έχετε διαβάσει κάποιο βιβλίο που σας συγκλόνισε; Ποιο ήταν αυτό;
Για σήμερα θα ξεκινήσω με ένα μικρό φιλοσοφικό ερώτημα, που πολλές φορές έχω προσπαθήσει να απαντήσω! Πότε ένα βιβλίο είναι καλό;
Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουρία. Δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια βιβλία... Δεν έχουν όλοι τα ίδια ερεθίσματα... Και αν κατά γενική ομολογία υπάρχουν ''must read'' βιβλία, ποιος είναι αυτός που τα καθόρισε, και πόσα βιβλία διάβασε στη ζωή του για να καταλήξει σε αυτά;
Εγώ θα σταθώ σε ένα κομμάτι, αυτό του συναισθήματος. Έχω διαβάσει άπειρα βιβλία, και αλίμονο αν τα θυμόμουν όλα... Πολλές φορές πιάνω στα χέρια μου βιβλία που έχω διαβάσει μια και δυο φορές, και προσπαθώ να θυμηθώ τους ήρωες, την εξέλιξη ή το τέλος... Κάτι τέλος πάντων... Μα δεν θυμάμαι τίποτα... Και αναρωτιέμαι αν κάνω κάτι λάθος, αν δεν είμαι πραγματικά βιβλιόφιλη, και είμαι απλά αχόρταγη με τις λέξεις...Αλλά μετά το ξανασκέφτομαι !Και το μόνο που θυμάμαι κάθε φορά που πιάνω ένα βιβλίο είναι ένα συναίσθημα ! Χαρά... Λύπη... Νοσταλγία... Θυμός... Απογοήτευση... Απανωτά ερωτήματα... Και όσο πιο έντονο είναι το συναίσθημα που νιώθω καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τόσο πιο καλό είναι το βιβλίο !
Γιατί όσο και αν δεν θυμάμαι τον ήρωα, ή τις περιπέτειες του, θα μου έχει αφήσει ένα συναίσθημα , όπως αφήνουν οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου... Είτε φύγουν, είτε μείνουν, θα αφήσουν το αποτύπωμά τους στην καρδιά σου!
Έτσι, για σήμερα σας έχω δύο μικρά σε έκταση, αλλά μεγάλα σε αξία βιβλία, που μου άφησαν έντονο ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, και η λέξη που αναφώνησα τελειώνοντας τα ήταν μια : Συγκλονίστηκα! Δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα κάτι άλλο διαβάζοντας τα, και νομίζω πως αξίζει να τα μοιραστώ μαζι σας!
1. Nicolay Gogol/ Το ημερολόγιο ενός τρελού / εκδόσεις παρά πέντε
Σας έχω γράψει ξανά για τον Nicolay Gogol, και τη νουβέλα του, Η μύτη (διαβάστε εδώ ). Όμως είχα αμελήσει να γράψω, για ένα από τα πιο γνωστά του έργα, Το ημερολόγιο ενός τρελού!
Μια μικρή ιστορία, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση (η μοναδική του Gogol ), η οποία δείχνει την ψυχική κατάρρευση ενός κατώτερου δημόσιου υπαλλήλου. Μέσα από τη σάτυρα και το χιούμορ, την καυστική κριτική της ρωσικής καθημερινότητας επέρχεται η σχιζοφρένεια του ήρωα, που φέρνει το δράμα και την πικρία!
Το πρώτο πρόσωπο, πολλές φορές είναι ''τρομακτικό'' και πετυχαίνει το σκοπό του, αφού γίνεσαι και εσύ ένα με τον ήρωα, και τις φωνές που τον οδηγούν στην τρέλα... Στο τέλος έρχεται ο σπαραγμός, και το βιβλίο σε αφήνει συγκλονισμένο...
Θεωρείται ένα από τα κλασικά βιβλία, και αν και σιχαίνομαι τα πρέπει, νομίζω πως όντως πρέπει να το διαβάσετε !!!
2. Maxim Gorky/Ο Χαφιές/ εκδόσεις Παρά Πέντε
Άλλο ένα λογοτεχνικό διαμάντι από τη Ρωσία, που με άφησε με πολύ δυνατά συναισθήματα... Ο Maxim Gorky υπογράφει τον Χαφιέ, σε μια Ρωσία όπου κυριαρχεί ο φόβος, η αμάθεια,η έλλειψη ελευθερίας και έκφρασης, και ο ήρωας μαστίζεται από το βάρος και τις τύψεις, πληρώνοντας το τίμημα του να είναι ο Χαφιές...
Εσείς έχετε διαβάσει κάποιο βιβλίο που σας συγκλόνισε; Ποιο ήταν αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου