19 Νοε 2013

*ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΜΠΙΟΥΤΙ...!!!11 part 1&2*



<<Ρόδα είναι και γυρίζει...>>

Part 1  Ε, ναι λοιπόν, το αποφάσισα... Θα πάρω ταξί και θα πάω να τον βρω. Θα του πω όλη την αλήθεια, και πιστεύω θα με καταλάβει. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.

 Μα γιατί όταν όλα παίρνουν το δρόμο τους, κάτι να έρχεται και να τα καταστρέφει όλα; Γιατί; 

 Έφτασε η στιγμή που κατάλαβα όλες τις ηρωίδες με την κλασσική ατάκα <<Αγάπη μου να σου εξηγήσω, δεν είναι αυτό που νομίζεις! >> Τώρα πια τις νιώθω. Και αυτός ούτε καν που έκατσε να του εξηγήσω. Μόνο σηκώθηκε και έφυγε.

-Τίνα; Τίνα;

 Η Τίνα γελάει καθώς κρέμεται στο μπράτσο ενός ξανθού που γελάει και αυτός. Μμμ, είναι σε μεθύσι επιπέδου 3.

* Μεθύσι Επιπέδου 1 - γελάω χαριτωμένα με ότι ακούω

Μεθύσι Επιπέδου 2 - γελάω σαν νευρόσπαστο με ότι ακούω

Μεθύσι Επιπέδου 3- γελάω χωρίς σταματημό ακούω δεν ακούω

Μεθύσι Επιπέδου 4- αγαπάω όλο τον κόσμο γελώντας

Μεθύσι Επιπέδου 5 -κλαίω με ότι ακούω

Μεθύσι Επιπέδου 6- κλαίω με ότι θυμάμαι

Μεθύσι Επιπέδου 7 - δε με αγαπάει κανείς κλαίγοντας

Μεθύσι Επιπέδου 8- στέλνω μήνυμα στον πρώην

Όπου βλέπε το τελευταίο είναι και το χειρότερο!

 Αποφασίζω να την αφήσω, και παίρνω ταξί. Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει από την αγωνία. Ποιος να μου το έλεγε ότι στα τριάντα μου θα κυνήγαγα έναν νεαρό και θα τον παρακαλούσα να με ακούσει και να με συγχωρέσει, για κάτι που δεν έκανα, βασικά για κάτι που έγινε χωρίς της θέληση μου. Ωχ, μπερδεύτηκα και μόνο που το σκέφτηκα!

-Φτάσαμε δεσποινίς, οχτώ ευρώ.

Οχτώ; Οχτώ να 'ναι οι ώρες σου παλιο κλέφτη...

-Ορίστε, λέω χαμογελαστά και του απλώνω ένα από τα τελευταία μου δεκάευρα, ένας δύσκολος αποχαιρετισμός η αλήθεια είναι.

 Κατεβαίνω και στέκομαι απέναντι. Και τώρα; Τώρα που ακριβώς μένει; Ποιο είναι το επίθετό του;Μένει μόνος του ή με τους γονείς του; Τι ζώδιο είναι; Μα δε ξέρω τίποτα για αυτόν τον άντρα; 

Ξέρεις, ξέρεις!!! Ξέρεις πως τον θέλεις κολασμένα, πως περνάς υπέροχα μαζί του, και πως είναι κούκλος!

Βγάζω το κινητό μου, και του στέλνω ένα μήνυμα.

<<Είμαι κάτω από το σπίτι σου. Σε περιμένω.>>

Και όλα αυτά για να εισπράξω την απάντηση

<<Δεν είμαι σπίτι. Μη με περιμένεις άδικα.>>

Το ξανακοιτάζω.

<<Δεν είμαι σπίτι. Μη με περιμένεις άδικα.>>

Κλείνω το κινητό και το ξανανοίγω, όμως τίποτα δεν άλλαξε.

Και τώρα; Τώρα ήρθε η ώρα να λυγίσω για ακόμη μια φόρα. Να κλάψω, να στεναχωρηθώ, να πάω σπίτι μου, να φάω δύο λίτρα παγωτό, να δω το ''Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ'', να ξανακλάψω, να πάω κομμωτήριο, να χάσω τα κιλά από το παγωτό, και να πάω στον επόμενο. Ώστε αυτό ήταν δηλαδή;

Μέχρι πριν λίγες μέρες σε αυτό εδώ το σημείο όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Μπήκε στο αμάξι μου, φιληθήκαμε και όλα ήταν μοναδικά.

Έκλεισα τα μάτια μου και εκείνη η νύχτα ήρθε αμέσως στο μυαλό μου. Το μαλλί της γριας, το γέλιο που κάναμε , τη βόλτα μας στη ρόδα...

Πάντα όταν θέλω να ηρεμήσω έρχομαι εδώ. Όταν ανεβαίνω εδώ πάνω και βλέπω την Αθήνα από ψηλά, νιώθω πως όλα είναι τόσο μικρά και ασήμαντα. Εδώ νιώθω την πραγματική ευτυχία. Και σε συνδυασμό με εσένα είναι ακόμα καλύτερα!

Και τα λόγια του ήχησαν σαν καμπανάκι, σαν σειρήνα, σαν συναγερμός. Η ταχυκαρδία μου έγινε ακόμα πιο έντονη, και σχεδόν σίγουρη, αποφάσισα να αποχωριστώ και το τελευταίο μου δεκάευρο, πηγαίνοντας στο λούνα παρκ, και ελπίζοντας να τον βρω εκεί.

Μπήκα στο ταξί, και μέχρι να φτάσω νόμιζα πως η καρδιά μου είχε ήδη σπάσει, και ο ταξιτζής σίγουρα την άκουγε να χτυπάει, μαζί με όλους τους γύρω γύρω, κάποια ελάχιστα αμάξια που κυκλοφορούσαν μέσα στη νύχτα.

-Φτάσαμε κυρία, οχτώ ευρώ παρακαλώ.

Μμμμ... Οχτώ ε; Οχτώ να σε πάνε! Κλέφτη!

-Ορίστε ευχαριστώ πολύ! λέω χαμογελαστά!

 Κατέβηκα. Κοίταξα προς το λούνα παρκ. Λίγα φώτα, λίγος κόσμος, λίγη φασαρία.

Αυτόματα το βλέμμα μου έτρεξε προς τη ρόδα, όμως δε μπορούσα να δω τίποτα.

Μπήκα μέσα σαν υπνωτισμένη, και κατευθύνθηκα προς τα εκεί.

Έβγαλα μια μάρκα και περίμενα.

-Θα περάσετε δεσποινίς; με ρώτησε ευγενικά ο υπάλληλος.

-Δεν ξέρω του απάντησα κοιτώντας το κενό.

Με κοίταξε λίγο περίεργα.

-Περιμένω κάποιον, είπα και έδειξα προς τα επάνω βαγόνια. Ήμουν τόσο σίγουρη πως ήταν εκεί.

-Ααα, μάλιστα, είπε χαμογελαστά, και πάτησε το κουμπί μετακινώντας τα βαγόνια. Εδώ καλά είμαστε; ρωτάει, και σταματάει το βαγόνι όπου κάθεται ένα ζευγάρι και μας κοιτάει περίεργα. Του γνέφω αρνητικά. 

Τώρα; ένα ακόμη ζευγάρι, ένα ακόμη αρνητικό νεύμα από μεριά μου. Όμως όχι, ελπίζω ακόμα, είμαι σίγουρη πως είναι εκεί. 

Τα επόμενα τρία βαγόνια είναι άδεια. Έχω αρχίσει να απελπίζομαι, όμως στο τέταρτο βαγόνι, η απελπισία μου εξαφανίστηκε. Γιατί τον αντίκρισα, να κάθεται κατσουφιασμένος και να κοιτάει το κενό. 

Ο υπάλληλος το κατάλαβε, σίγουρα από το χαμόγελο μου, και σταμάτησε το βαγόνι. Μπήκα μέσα, την ώρα που το Τεκνό γύρισε προς το μέρος μου με γουρλωμένα μάτια, και εγώ άνετα έκατσα δίπλα του.

-Τι δουλειά έχεις εδώ; Πως με βρήκες;

-Σημασία έχει πως σε βρήκα. 

-Σημασία έχει πως φίλησες κάποιον άλλον. είπε και γύρισε από την άλλη.

-Μα γιατί κάνεις σα μικρό παιδί; Θα με αφήσεις να σου εξηγήσω;

-Είμαι μικρό παιδί... Σου έχω πει πως δε μου αρέσουν τα πολλά λόγια. Είδα ότι είδα και αυτό έχει σημασία.

-Είσαι σίγουρος; Αν σου πω δηλαδή ότι αυτός με φίλησε με το ζόρι;

-Και γιατί να το πιστέψω; ρώτησε και γύρισε προς το μέρος μου. Και ναι κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει μέσα του το ένιωθα.

-Ξέρω πως σου έχω κάνει πολλά. Σου έχω ζητήσει άπειρες φορές συγγνώμη. Αυτή τη φορά δε θα έπρεπε και όμως το κάνω. Δε σου λέει τίποτα αυτό; 

Σίγουρα έχει αρχίσει να το σκέφτεται. Αυτή τη φορά βλέπω ένα άλλο του πρόσωπο, που ίσως να είναι το πραγματικό του. Σαν ένα μικρό παιδάκι που έχει πεισμώσει επειδή του πήραν το παγωτό.

Έχεις δει πολλά μικρά παιδάκια με κοιλιακούς; Ε; 

-Τότε να σου ζητήσω εγώ συγγνώμη; 

Αχ Παναγία μου, είναι ΤΟΣΟ γλυκούλης, σαν ένα κουταβάκι που έχει γουρλώσει τα μάτια του και ζητάει απεγνωσμένα μια βόλτα.

Έχεις δει πολλά κουταβάκια με τόσο γοητευτικό χαμόγελο; Ε;

-Δε θέλω να μου ζητήσεις συγγνώμη, είπα κοιτώντας κάτω. 

Με τα χέρια του, ναι αυτά τα στιβαρά χέρια του, έπιασε το πηγούνι μου και σήκωσε το κεφάλι μου, πλησιάζοντας τα χείλη του στα δικά μου, και έχοντας πλησιάσει τόσο κοντά με ρώτησε

-Τι θέλεις Μπιούτι; 

Τα μάτια του, δύο μαύρα κάρβουνα που βγάζουν φωτιές, νιώθω ότι με καίνε, όμως δε μπορώ να σταματήσω να τα κοιτάζω, θέλω να χαθώ μέσα τους, και να καώ. Τα χείλη του, που σχεδόν ακουμπάνε τα δικά μου, δύο βελούδα που θέλω να τυλίξουν όλο το κορμί μου. Τα χέρια του, τόσο δυνατά και τρυφερά ταυτόχρονα, ένας άντρας και ένα παιδί σε ένα σώμα.

Και οι κοιλιακοί... Μην τους ξεχνάς!!! Έξι είναι!!! Πώς τους ξεχνάς;

-Εσένα θέλω... του απάντησα, και ναι επιτέλους το έβγαλα από μέσα μου.

Μου χαμογέλασε, τα χείλη του σχημάτισαν ένα χαμόγελο επάνω στα δικά μου.

-Χαίρομαι που θέλουμε τα ίδια πράγματα.

Και τότε βυθίστηκα για ακόμη μια φορά στο φιλί του, που όμως δε μου έφτανε γιατί ήθελα και άλλα,όχι μόνο εγώ αλλά και αυτός, και τα σώματά μας συμφώνησαν φυσικά, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς.

-Μένεις μόνος σου; Τι ζώδιο είσαι; Τι σπουδάζεις; Νιώθω τόσο άσχημα, δε ξέρω τίποτα για σένα!

-Χαχα! Αχ βρε Μπιούτι! όχι δε μένω μόνος μου, είμαι καρκίνος και σπουδάζω σεφ. Σε κάλυψα;

Μμμμ, ψηλός , μελαχρινός, γυμνασμένος, καρκινάκι ΚΑΙ μαγειρέυει;;;;;;;;;; ΟΛΕ!!! ΟΛΕ!!!

-Εντάξει, εγώ δεν πολυπιστεύω στα ζώδια, έτσι πληροφοριακά ρώτησα, αλλά ναι με κάλυψες! Πάντως παίζει να μαγειρεύεις πιο ωραία και από μένα...

-Εγώ είμαι σίγουρος γι΄ αυτό, είπε και μου τσίμπησε τη μύτη παιχνιδιάρικα.

Κατεβήκαμε από τη ρόδα, και περπατήσαμε για λίγο χέρι χέρι. 

-Θες να έρθω σπίτι σου;

Λίγο απότομο μου φάνηκε αυτό, αλλά δε με χάλασε κιόλας!

-Ε,έλα! Θα μου μαγειρέψεις κιόλας ε; 

-Με μεγάλη μου ευχαρίστηση!

Να δω μαρή με τι υλικά θα σου μαγειρέψει! Με αυγά και ληγμένη μουστάρδα; 

-Αλλά που να σε βάζω σε κόπο, μήπως να παραγγείλουμε καλύτερα, και μου μαγειρεύεις από αύριο!

Πήραμε ταξί, φτάσαμε σπίτι, πλήρωσε φυσικά, γιατί εγώ δεν είχα μια επάνω μου και έκλεισα την πόρτα.

Με πλησίασε και με έπιασε από τη μέση. Με φίλησε, και έλιωσα για ακόμη μια φορά.

-Με θέλεις ακόμα; με ρώτησε με αυτό το αφοπλιστικό του ύφος.

-Ακόμα πιο πολύ, του απάντησα, και τώρα τα δικά μου μάτια ήταν αυτά που έλαμπαν στο σκοτάδι.

Πήγαμε στην κρεβατοκάμαρα χωρίς να με έχει αφήσει δευτερόλεπτο. Πω, ούτε το κρεβάτι δεν έχω στρώσει... Μα τι ακατάστατη που είμαι. Ευτυχώς που με φιλάει και δεν έχει ανοίξει τα μάτια ρεζίλι θα γίνω....

Με άφησε απαλά στο κρεβάτι, και με φίλησε στο λαιμό. Αχ, πόσο μου αρέσει αυτό! Άν συνεχίσει έτσι, θα θέλω πάλι αποτρίχωση από αύριο, τουλάχιστον να μη με δει έτσι και τρομάξει, σα σκαντζόχοιρος θα έχω γίνει. 

Συνεχίζοντας να μου φιλάει το λαιμό μου έβγαλε τη μπλούζα. Ωχ, πολύ ενίσχυση έχει αυτό το σουτιέν, τώρα να δεις θα το βγάλει και θα απορεί που χάθηκε το υπόλοιπο... Όμως μου το έβγαλε και τα χείλη του δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από αυτή την αλλαγή.

Συνέχισε να με φιλάει κατεβαίνοντας προς τα κάτω. Μου ξεκούμπωσε το τζιν και τότε διαπίστωσα ότι φοράω το βρακάκι με τα Τελετάμπις. Αλλά ποιος νοιάζεται; Αυτός πάντως όχι, αν κρίνω από το παντελόνι του, που έχει φουσκώσει υπέρ του δέοντος! Καλά, λαχείο πέτυχα μου φαίνεται!

Και η γλώσσα του ταξίδεψε εκεί που μέχρι πριν από λίγο έπαιζαν τρία Τελετάμπις, και εγώ παραδόθηκα σε αυτήν την ευτυχία, λιώνοντας από απόλαυση και αγνοώντας όλα μου τα προβλήματα, το άστρωτο κρεβάτι, το άδειο μου ψυγείο, ευτυχώς δε φαίνεται και η κυτταρίτιδα, έτσι που είμαι ρουφάω και την κοιλιά μου, και ναι.... Αλληλούια!!!

Ήταν τόσο τέλεια... Είμαι τόσο ευτυχισμένη!

Ή είχα καιρό να πάω με άντρα, ή κάτι άλλαξε τόσο καιρό, ή η νέα γενιά είναι πιο εξελιγμένη...  

Ηρέμησε δεν είσαι με Τρανσφόρμερ!

Άρχισε να μου χαϊδεύει την κοιλιά και να σχηματίζει κύκλους με το δάχτυλο του γύρω από τον αφαλό μου.
Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα. Μα πόσο ωραίος είναι. Με κοίταξε και αυτός. Δε μιλάμε , όμως λέμε τόσα πολλά που δε χρειάζεται.

Μήπως να κάνεις και εσύ κάτι; Άντρας είναι, λυπήσου τον, μάλλιασε η γλώσσα του εκεί κάτω. Ντροπή Μπιούτι... Τσ, τσ , τσ παρτάκιας είσαι μου φαίνεται, και μας το παίζεις και ρομαντική ...

Όμως δε χρειάστηκε να κάνω κάτι. Γιατί πάλι διάβασε τη σκέψη μου. Ήρθε προς το μέρος μου, και άρχισε να με φιλάει. Οι κοιλιακοί του πιέζονταν πάνω στη ρουφηγμένη μου κοιλιά, και επειδή δε μου αρέσει να καταπιέζω είπα να του βγάλω τη μπλούζα. Την τράβηξα με δυσκολία γιατί και οι πλάτες του είναι μεγάλες, να λέμε και την αλήθεια. Και ναι πρώτη φορά είδα κοιλιακούς από τόσο κοντά. Πολύ κοντά για την ακρίβεια. Όμως κάτι άλλο στο παντελόνι του, μου τράβηξε πιο πολύ την προσοχή, και τελικά επιβεβαιώθηκα, γιατί το παιδί είναι προνομιούχο...

Καλέ να σου πω, πολύ αέρα πήρες. Μας διαβάζουν και μικρά παιδιά... Πρόσεχε τα λόγια σου!

Ευτυχώς μου είχαν ξεμείνει δύο προφυλακτικά από τότε που ήμουν με τον άλλον τον ακατονόμαστο- Ορίστε περνάω και κοινωνικά μηνύματα, ευχαριστήθηκες τώρα;

Ναι, συνέχισε!

Και τα ιδρωμένα μας κορμιά, μετά από τόση ταλαιπωρία που περάσαμε, γίνανε ένα, και άρχισαν το δικό τους χορό, τον πιο όμορφο χορό του κόσμου. Τα χείλη μου αναζήτησαν το λαιμό του, τα χέρια του έσφιγγαν τη μέση μου, με πολύ δύναμη, και εγώ δεν ένιωθα τίποτα, παρά μόνο ευχαρίστηση, σαν να πετάω, σαν να είμαι στον παράδεισο και στην κόλαση μαζί.

Πλησίασε τα χείλη του στο αυτί μου.

-Σε θέλω τόσο πολύ Μπιούτι. Μόνο για μένα...

Μα το ζω στα αλήθεια όλο αυτό; Η ονειρεύομαι; 

Μπα αν το ονειρευόμουν δε θα τέλειωνε τόσο ωραία... Ένιωσα σαν να έκανα έρωτα για πρώτη φορά. Μα πως είναι δυνατόν...

Κόψε τα μεξικάνικα, δε σου κάνουν καλό... Και σταμάτα να διαβάζεις άρλεκιν. Σε καταστρέφουν δεν το βλέπεις;

Το μόνο που βλέπω, είναι τον πιο όμορφο άντρα του κόσμου στο κρεβάτι μου! 

....

Έτσι που λες ημερολόγιο μου, κοιμηθήκαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Πρώτη φορά που κοιμήθηκα με κάποιον γιατί δε χρειάστηκε να φύγει. Ήταν εκεί, δίπλα μου όλο το βράδυ. Το πρωί που ξύπνησα είχε φύγει, ευτυχώς βέβαια γιατί έπρεπε και εγώ να πάω για δουλειά, και δεν του έχω πει ακόμα που δουλεύω! Σε λίγο θα έρθει από εδώ, να δούμε ταινία, και εύχομαι να επαναληφθούν τα χθεσινά!Χι χι!!! Σε αφήνω να ετοιμαστώ! Φιλιά!

....


Έχω φορέσει μια φόρμα, ένα μπλουζάκι, και ευτυχώς φοράω και εσώρουχα χωρίς αρκουδάκια και καρδούλες. Τίποτα δε θα χαλάσει τη βραδιά μας. Αχ, είναι δυνατόν να τον θέλω τόσο πολύ; Είναι; Ναι, είναι!

Τον περιμένω όπως τα παιδάκια τον Άγιο Βασίλη, όπως η Ντονατέλα Βερσάτσε τον πλαστικό της, όπως μια γυναίκα που θέλει έναν άντρα.

Μα, σαν να έχει αργήσει. Τον παίρνω τηλέφωνο. Δεν το σηκώνει.

Ντριν,ντριν.

Το κουδούνι. Ανοίγω την πόρτα και τον περιμένω με πολύ χαρά. Αλλά όταν ανεβαίνει είναι κάπως... Είναι περίεργος, σκυθρωπός και κατσουφιασμένος.

Μπαίνει μέσα, κάθεται στον καναπέ και δε μου μιλάει. Κλείνω την πόρτα, και διαισθάνομαι πως κάτι δεν πάει καλά.

Πάμε να μιλήσουμε και οι δύο ταυτόχρονα.

-Πες εσύ πρώτη.

-Όχι πες εσύ πρώτος. Περιμένω.

Βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτί, και το πετάει στο τραπέζι. 


.......................................................................... part 2

-Τι είναι αυτό;

-Δες το...

Το παίρνω στα χέρια μου.

<<Καλησπέρα κύριε Ομορφόπουλε Τ.

Η αίτηση σας στο Πανεπιστήμιο ''Chef academy'' έγινε δεκτή. 

Σας πληροφορούμε ότι εκτιμήσαμε τα μαγειρικά σας προσόντα,και σας δίνουμε τετραετή υποτροφία αξίας 50.000 ευρώ.

Θα είναι μεγάλη μας χαρά να ενταχθείτε στο δυναμικό μας. Το πρόγραμμα είναι απαιτητικό, όμως η σχολή μας είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένη, και το πτυχίο μας είναι μια εγγύηση σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όλοι μας οι απόφοιτοι δουλεύουν στα καλύτερα εστιατόρια και ξενοδοχεία, με μεγάλες οικονομικές απολαβές.

Τα μαθήματα ξεκινούν σε δύο εβδομάδες. Θα χαρούμε να σας δούμε.

Με εκτίμηση
Ο διευθυντής >>

-Τι είναι αυτό;

-Υποτροφία...

-Ααα, για σένα; χαχα, συγγνώμη που γελάω, αλλά μου φάνηκε αστείο το επίθετό σου! Ομορφόπουλος!
Χαχα. Έχεις το όνομα, έχεις και τη χάρη. Άρα τι, κέρδισες υποτροφία;
-Ναι... απάντησε και πάλι κατσουφιασμένα.

-Μα γιατί δε χαίρεσαι; Χριστέ μου, πρέπει να μαγειρεύεις τέλεια, για να σου δίνουν τόσο καλή υποτροφία, και εγώ ούτε ένα αυγό δε ξέρω να βράζω καλά καλά.

Κάθισα δίπλα του, και πήγα να τον φιλήσω, όμως μου έκανε νόημα να γυρίσω το χαρτί από την πίσω μεριά.

Το γύρισα.

Chef Academy
Rue Vernier 48
Paris

-Το κατάλαβες τώρα;

Κοιτάζω λίγο σα χαζή, γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαι μπερδεμένη. Του κούνησα το κεφάλι αρνητικά.

-Είχα κάνει την αίτηση από πέρυσι. Η σχολή αυτή είναι στο Παρίσι. Δεν είναι μια σχολή, είναι η καλύτερη σχολή του πλανήτη για σεφ. Και μου έδωσαν υποτροφία. Και πρέπει μέχρι αύριο να απαντήσω. Κατάλαβες τώρα;

Αν κατάλαβα λέει... 

-Στο Παρίσι το γνωστό ε;

-Ε,ναι... Της Γαλλίας αν έχεις ακουστά...

-Κάτι έχει πάρει το αυτί μου...

Και έτσι όπως καθόμαστε ένας γιγάντιος τοίχος υψώνεται ανάμεσα μας, και μεγαλώνει, μεγαλώνει και φτάνει τόσο ψηλά, και στο τέλος νιώθω να έρχεται προς το μέρος μου και να με πλακώνει.

Έχει περάσει πολύ ώρα που καθόμαστε έτσι. Δε μιλάμε, δεν κουνιόμαστε, δεν αισθανόμαστε κάτι.

-Δεν έχω πάει στο Παρίσι... Πρέπει να είναι ωραία... λέω, και προσπαθώ να κρύψω το τρέμουλο της φωνής μου.

-Εγώ έχω πάει, είναι ωραία.

-Ωραία... Και η σχολή πρέπει να είναι πολύ καλή, η καλύτερη... Ε, το γράφει κιόλας... 

-Ναι είναι η καλύτερη. Και η πιο ακριβή. Δε σε παίρνουν εύκολα. Και αν σε πάρουν δε σημαίνει κάτι, γιατί είναι και δύσκολη.

-Ναι όμως εσύ θα πας δωρεάν... Εγώ δε σε φοβάμαι, πιστεύω σε σένα. Είμαι σίγουρη πως θα μαγειρεύεις πολύ ωραία, να και η απόδειξη, λέω και του δίνω το χαρτί. Είναι πολύ αστείο πάντως...

-Ποιο είναι το αστείο;

-Μέχρι εχθές, δεν ήξερα καν ότι μαγειρεύεις, και τώρα... Τώρα έχεις μια υποτροφία για την καλύτερη σχολή... 

Μα δε μπόρεσα να συνεχίσω τη φράση μου. Απλά έσκυψα το κεφάλι μου, και δε συνέχισα.

-Ξέρεις τι άλλο είναι αστείο; Ότι μέχρι πριν από λίγες μέρες δε σε ήξερα καν, και τώρα... 

-Τώρα τι; είπα και τον κοίταξα στα μάτια.

-Τώρα που νομίζω πως είσαι η γυναίκα της ζωής μου...

-Μην υπερβάλλεις... Τίποτα δεν είμαι... 

-Είσαι... Είσαι γαμώτο... φώναξε και σηκώθηκε από τον καναπέ. Με βλέπεις να αστειεύομαι; Δε θα πάω στο Παρίσι. Ας μην το συζητάμε άλλο. Δεν έπρεπε καν να σου το δείξω.

-Τι λες παιδάκι μου είσαι τρελός; Τώρα άρχισα να φωνάζω εγώ. Θα πετάξεις έτσι αυτή την ευκαιρία για τι; Για μια νύχτα που περάσαμε μαζί; Δε θα σαι με τα καλά σου μου φαίνεται... 

-Δεν είναι μια νύχτα. Είναι κάτι παραπάνω. Εσύ δεν το νιώθεις; Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις...

-Πρέπει να σκεφτείς ήρεμα. Δε μπορείς να πετάξεις αυτήν την ευκαιρία. Θα το μετανιώσεις μετά. Δεν το καταλαβαίνεις;

-Ωραία τότε, έλα μαζί μου.

-Αυτό που λες δε γίνεται... Εγώ δε μπορώ να έρθω στη Γαλλία. Εγώ εδώ ανήκω. Έχω τη μαμά μου, είναι μόνη της, δε μπορώ να την αφήσω. Και δε ξέρω και γαλλικά.

-Ξέρω εγώ θα σου τα μάθω, άμα αυτό είναι το πρόβλημα σου.

-Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Δε μπορώ να έρθω, σου εξήγησα.

Άνοιξε νευριασμένος τη μπαλκονόπορτα, και κάθισε χαζεύοντας το κενό, επί μισή ώρα. Και εγώ τον κοιτούσα. Να απομακρύνεται, και να φεύγει μακριά μου. Μετά από όλα αυτά, από αυτή τη νύχτα που περάσαμε μαζί. Ποιος ξέρει πόσες θα περνούσαμε ακόμα. Μήπως δεν ήταν γραφτό από την αρχή; Αλλά οι σχέσεις είναι ''γραφτές''; Ποια αόρατη δύναμη καθορίζει τις τύχες μας; Ποια αρρωστημένη δύναμη μας κάνει να ερωτευόμαστε και μετά μας σπάει τις καρδιές γελώντας;

Και αυτό είναι κάτι πέρα από μένα. Δε θα γίνω εγώ η αιτία να χάσει την ευκαιρία της ζωής του, δε θα είμαι εγώ αυτή που θα του πατήσει το μέλλον, όχι... Είναι μικρός και δεν καταλαβαίνει, νομίζει πως είμαι η γυναίκα της ζωής του, μα δεν είμαι. Πόσο θα ήθελα να ήμουν όμως. Όχι κάτω από αυτές τις συνθήκες... Θα είναι δύσκολο, όμως θα το ξεπεράσω και αυτό. Ίσως για αυτό όλα τα εμπόδια να ήταν στο δρόμο μας. Δεν έπρεπε να γίνει από την αρχή... Κάθε φορά που χωρίζεις, λες δε θα το ξεπεράσω ποτέ, όμως πάντα το ξεπερνάς στο τέλος. Δε θέλω να κλάψω, δε θέλω να στεναχωρηθώ, αλλά πότε τα δάκρυα υπάκουσαν και έμειναν στη θέση τους; 

Πραγματικά δε ξέρω που ήμουν χαμένη και από το κλάμα δεν έβλεπα μπροστά μου, όμως τα χέρια του σκούπισαν τα δάκρυα μου, και μόλις καθάρισε το τοπίο τον είδα μπροστά μου. Είχε και αυτός βουρκωμένα μάτια. Αμέσως τον πήρα αγκαλιά και τον έσφιξα γύρω από το λαιμό.

-Άκουσε με, του είπα κλαίγοντας. Δε μπορείς να μη φύγεις, είναι η ευκαιρία της ζωής σου.

Με έσφιξε και αυτός στην αγκαλιά του.

-Εσύ είσαι η ευκαιρία της ζωής μου. Εγώ μπορώ να μαγειρεύω και εδώ, όμως... Όμως, άμα δε βλέπω εσένα πως θα μπορέσω να ζήσω; 

-Όπως και πριν... 

-Τίποτα δεν είναι όπως πριν.Νομίζεις ότι είμαι ανώριμος και δε ξέρω τι λέω; Κάνεις λάθος. Πως μπορώ να σου το αποδείξω;

-Δε μπορείς... σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα.
Πρέπει να φύγεις...

-Πρέπει, αλλά δε θέλω...

-Θες, αλλιώς δε θα είχες κάνει την αίτηση. Εμείς αύριο μεθαύριο μπορεί να μην είμαστε μαζί. Δε θέλω να με μισήσεις αργότερα για αυτό...

-Μα πως θα μπορέσω να σε μισήσω; Τον εαυτό μου μόνο θα μισήσω εάν σε αφήσω... Κανέναν άλλον...

Σκούπισα τα δάκρυα μου, και πήγα στην κουζίνα να πιω ένα ποτήρι νερό. Τελικά είναι πιο δύσκολο απόσο νόμιζα. Μα γιατί; 

Ήπια νερό, με πολύ δυσκολία, και πήγα στο σαλόνι. Το Τεκνό καθόταν και κοίταζε το υπερπέραν. 

Τον πλησίασα, και κάθισα δίπλα του.

-Λοιπόν, θα μου κάνεις μια χάρη; με ρώτησε

Του έγνεψα καταφατικά.

-Θέλω να περάσουμε αυτή τη νύχτα, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Σαν να μην υπάρχει αύριο, ούτε καν χθες. Μόνο τώρα. Και αύριο θα φύγω... Και εμείς δε θα είμαστε τίποτα. Σα να μην γνωριστήκαμε ποτέ. Όμως σήμερα, κάνε μου τη χάρη... 

Σα να μην γνωριστήκαμε ποτέ... Μα πόσο άσχημα ακούστηκε αυτό... Πόσο βαριά κουβέντα... Πως γίνεται αυτό;

-Μήπως είναι χειρότερα έτσι;

-Σε παρακαλώ... Μόνο αυτή τη χάρη. Μια τελευταία βραδιά, μόνο αυτό ζητάω...

Τι να απαντήσω τώρα; Θα ήθελα πολύ να ζήσω μια ακόμα βραδιά μαζί του, αλλά θα είναι πολύ δύσκολο μετά. Μήπως πρέπει απλά να τον χαιρετήσω και να χωρίσουμε τώρα, πριν γίνουν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα; 

Τι απάντησε η Μπιούτι;

Δέχτηκε να περάσουν μια τελευταία βραδιά με το Τεκνό
ή
Προτίμησε να τον διώξει προτού δυσκολέψει η κατάσταση;

Δύσκολη απόφαση αυτήν την εβδομάδα!







Share this PostPin ThisShare on Google PlusEmail This

24 σχόλια:

  1. Πωπω εξελίξεις πάλι! Παρίσι... (εγώ θα πήγαινα μαζί του πάντως!)
    Θα επιλέξω ότι "Δέχτηκε να περάσουν μαζί τη νύχτα"!
    Την ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου κούκλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημέρα αγάπη!!!! <3 και εγώ θα πήγαινα δεν το συζητώ, αλλά βλέπεις η Μπιούτι δε σκέφτεται όπως εμείς!!!

      Διαγραφή
  2. Και εγώ θα πήγαινα καλέ εννοείτε, εγώ το έχω κιόλας δλδ, που ειχα και δουλεια, όχι η <πιουτι που κανει καριέρα στο sex shop...χαχαχα!!!! Κανόνισε να δεχτεί να περάσουν την νύχτα, και να μην μας αργεις τα επεισόδια παρακαλώ!! Αν και μας αποζημίωσες γτ ειναι μεγαλουτσικο αυτο!
    φιλιά doll, ευχαριστώ που μου φτιάχνεις τη διαθεση σου!! (λίγο ξέφυγες σε αυτο το επεισόδιο, ειμαστε και στη δουλεια.....αν ειναι πάντα ξεσηκωτικα τα επομενα επεισοδια, να τα διαβαζω σπίτι που ειναι και ο άντρας μου) χαχαχαχαχαχ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα !!!!! Σε ευχαριστω πολυ !!!! Αααα δεν ξερω,μπορει να ειναι ξεσηκωτικα μπορει και οχι !!! :-ρ :-ρ :-ρ θα δουμε !!!! Οσο για την καθυστερηση σαζ ζητω συγγνωνη, τα παραπονα στο αφεντικο μου που μου αλλαζει το προγραμμα απροοπτα ,χιχι !!! Φιλακια !!!!! :-)

      Διαγραφή
  3. <3 <3 <3 !!! Να την περασει τη νυχτα μαζι του το κοριτσι!!! Και μετα αυτος θα φυγει και τσουπ μετα θα του εμφανιστει η Μπιουτη στο Παρισι -τα Χριστουγεννα κατα προτιμηση να ειναι ακομη πιο ρομαντικο- και θα ειναι ολα πολυ καλα μεχρι να μας βρεις αλλο εμποδιο!! χιχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έτσι, καρκινάκι και το Τεκνό, το καλύτερο ζώδιο χαχαχα! Πάντως καλά το πάει σαν χαρακτήρας για καρκινάκι. Μέσα πέφτεις στις συμπεριφορές! Πεθαίνω με τις ατάκες σου Χαρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εεεε,κάτι ξέρω και εγώ από ζώδια,και σαν αιγοκεράκι ταιρίαζω και αγαπώ τα καρκινάκια πολύ!!! <3

      Διαγραφή
  5. Εγω λεω να τον στειλει ετσι αδιαβαστο. εξαλλου κανανε κατι ηδη. τι τελευταια νυχτα και παπαριες. οχι οχι, να κρατησει χαρακτηρα..... πολυ ωραια ιστορια! την εχω καταβρει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. να την περασουν τη νυχτα μαζι φυσικα!!!
    και οπως ειπε και μια απτις κοπελες παραπανω να κανει ενα ντου στο Παρισι τα Χριστουγεννα κ να τρελαθουμε ολες!!! :)

    xoxo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μ' άρεσε το διπλό επεισόδιο! Μακάρι να μου ζητούσε το αγόρι μου να πάω στο Παρίσι μαζί του! Χαχαχα είχα φύγει ήδη! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :) και εγω το ίδιο Λέω αν το διαβάζει κάποιος ας το λάβει το μήνυμα χαχα !!!

      Διαγραφή
  8. Εγώ προτείνω να μην γίνει τίποτα την τελευταία νύχτα και να του κάνει έκπληξη με το να πάει στο Παρίσι μαζι του! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ναι είχε πολλά να την κρατάνε μωρέ!!Σιγά!!
    Εδώ έφυγε η Καρι που είχε και δουλειά και απ όλα!!
    Αν ήταν να επέλεγα εγώ στη θέση της ένα από τα 2 που λες,σίγουρα θα περνούσα και 2η νύχτα και δεν θα με ένοιαζε αν γινόταν πιο δύσκολο! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Όποια ψηφίσει να τον διώξει να της καεί το βίντεο :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το ημερολόγιο της Μπιούτι όλα τα λεφτά-όσα υπάρχουν τέλος πάντων!-χαχα..εννοείται και ΝΑΙ!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Copyright © by Jiubilo. All rights reserved. Powered by Blogger. Designed by El Design