ΔιαβάΖω : Το Παλτό / Nicolay Gogol

Γεια και χαρά, Χαρά εδώ !

Ώρες ώρες πραγματικά αναρωτιέμαι... Πως θα ήταν η ζωή μου εάν δεν είχα διαβάσει ρωσική λογοτεχνία ποτέ μου; Πως θα ήταν τα βράδια μου χωρίς Ντοστογιέφσκι, Γκόρκγι και Τσέχωφ; 

Ξέρω πολύ καλά πως θα ήταν... Βαρετή, μουντή, γραφική και τραγική...Σαν μια επαναλαμβανόμενη λούπα σε μια καθημερινότητα δίχως νόημα και σκοπό... Σαν τον Ακάκι Ακάκιεβιτς ένα πράγμα... Τον ήρωα του Νικολάι Γκόγκολ σε ένα από τα σημαντικότερα έργα του, Το Παλτό .

Το Παλτό λοιπόν, ένα από τα πιο '' βλάσφημα'' 'εργα του Γκόγκολ, γραμμένο το 1839. Ναι, το 1839 και είναι σαν να γράφτηκε για τότε, για σήμερα, για αύριο, για πάντα. 

Ποιος είναι όμως ο Ακάκι Ακακίεβιτς; Ένας δημόσιος υπάλληλος που αντιγράφει έγγραφα. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι... Είναι ο γνώριμος ''κωμικός'' χαρακτήρας που τον χλευάζουν, που τον κοροιδεύουν, που ενίοτε τις... τρώει ! Και αν ποτέ μου δε γέλασα με αυτούς τους χαρακτήρες, του λυπήθηκα και τους αγαπήσα βαθιά, με έκαναν πάντα να νιώθω ότι η κωμωδία και το δράμα είανι το ένα και το αυτό ! 

Ο Ακάκι Ακακίεβιτς φοράει ένα σκισμένο πανοφώρι. Πρέπει να πάρει ένα καινούριο παλτό. Με τον πενιχρό μισθό του τα καταφέρνει, και η χαρά του είναι μεγάλη. Μα αυτή δε θα κρατήσει πολύ, αφού του το κλέβουν την ίδια μέρα...

Και όμως Το Παλτό  δεν είναι αυτό. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο και κάτι μεγαλύτερο. Μέσα σε μόλις 46 σελίδες ο Νικολάι Γκόγκολ με το πρόσχημα ενός ''κακομοίρη'' 'ηρωα στριμώχνει έναν αέναο μηχανισμό εκμετάλλευσης, υποταγής και αποβλάκωσης. Δεν είναι μόνο μια επιχείρηση, δεν είναι μόνο μια κοινωνία, είναι όλα αυτά μαζί και πολλά παραπάνω. 

Το να είναι ένα έργο διαχρονικό και επίκαιρο, μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Θαυμασμός και τρόμος μαζί! Άραγε θα αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος; Ή μήπως είναι ''φτιαγμένος'' για να λειτουργεί έτσι;