Τι είναι τελικά η αγάπη;

Μια φορά και έναν καιρό, όχι και πολύ παλιά τώρα που το σκέφτομαι, ήμουνα μάρτυρας μιας ιστορίας που ποτέ μου δεν μοιράστηκα με κανέναν. Μα τώρα που το σκέφτομαι, αποφάσισα να σας την διηγηθώ, γιατί αυτή η ιστορία, η απλή αυτή ιστορία, απαντάει σε ένα από τα μεγαλύτερα, αναπάντητα ερωτήματα που γεννήθηκαν από τότε που γεννήθηκε και ο κόσμος. Τι είναι τελικά η αγάπη;

Όσα λοιπόν πρόκειται να σας διηγηθώ τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια και δεν χωράει καμία αμφιβολία γι'αυτό! Δώστε προσοχή λοιπόν, γιατί αυτήν την ιστορία θα την πω μονάχα μια φορά!

Έχω μπει σε πολλά σπίτια, έχω συναντήσει πολλές οικογένειες και μα τι αφελής που ήμουν, νόμιζα πως ήξερα! Τι ήξερα; Μα τι είναι η αγάπη! Ξέρετε, όταν είσαι πλυντήριο, μπορεί να έχεις περιορισμένο χώρο, να είσαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, όμως η αλήθεια είναι πως είμαι και αρκετά κοινωνικός! Έχω ακούσει ιστορίες από παπούτσια που ταξίδεψαν στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου! Οι μπλούζες να δείτε τι είχαν δει, όσο για τα παντελόνια και τις φούστες, άλλο να σας λέω και άλλο να ακούτε! 

Ο κόσμος αγαπάει τα ρούχα του, δένεται μαζί τους, μέχρι βέβαια να τα βαρεθεί, να μην του κάνουν ή να του χαλάσουν. Αυτό λοιπόν νόμιζα πώς ήταν η αγάπη, κάτι παροδικό που τελειώνει! Να αγαπάς κάτι όταν το χρειάζεσαι! Και όταν δεν το χρειάζεσαι αγαπάς κάτι άλλο! Έτσι δεν είναι; Έτσι δεν κάνουν οι άνθρωποι; 

Μα έλα που όμως, ένα βράδυ είδα κάτι που συντάραξε την ύπαρξη μου! Αλλά ας μην βιάζομαι, θα σας τα πω όλα σιγά σιγά... Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν από όσα έχω δει και έχω ακούσει, αυτό που με πλήγωνε πάντα ήταν...οι κάλτσες! Ναι, οι κάλτσες! Γιατί οι άνθρωποι τις βάζουν πάντα σε ζευγάρια, αλλά ξέρετε κάτι; Λίγες από αυτές είναι πραγματικά ευτυχισμένες. Και τις έχω ακούσει να μαλώνουν, να συζητάνε ώρες, και στο τέλος ... να χωρίζουν! Οι άνθρωποι δεν το ξέρουν αυτό, αλλά υπάρχει ένας κόσμος πίσω από τον τοίχο, είναι μυστικό αυτό, γι'αυτό μην το πέιτε πουθενά, ένας κόσμος για χωρισμένες κάλτσες! Εγώ δεν τον είχα δει ποτέ, μόνο ότι άκουγα δεξιά και αριστερά. Μέχρι να έρθει ο άνθρωπος να ανοίξει το πλυντήριο, οι πιο τολμηρές και δυναμικές κάλτσες είχαν γίνει...καπνός! Και οι άνθρωποι απογοητευμένοι προσπαθούσαν να κάνουν αυτό που έκαναν πάντα! Να ζευγαρώσουν τις κάλτσες με το ζόρι, χωρίς να τις ρωτήσουν αν θέλουν να είναι μαζί!

Είναι περίεργοι οι άνθρωποι! Γιατί πιστεύουν ότι μια άσπρη κάλτσα ταιριάζει μόνο με μια άσπρη, και μια πουά μόνο με μια πουά! Νομίζουν ότι έχουν τη δύναμη και ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν! Αλλά λογιαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί όσο και να προσπαθούν να τις κάνουν ζευγάρια, οι κάλτσες είναι τόσο δυναμικές που όταν θέλουν θα φύγουν, και πιστέψτε με, το κάνουν συχνά αυτό! 

Πριν από λίγες ημέρες λοιπόν, δεν ξέρω πως να το πω, πώς να το περιγράψω, να μην με πάρετε και για τρελό, είχα ένα....όραμα! Έκλεισα τα μάτια μου, και όταν τα άνοιξα βρέθηκα εκεί, στο μαγικό αυτό μέρος! Και τι είδα; Μια ουτοπία!

Είδα κάλτσες που ο άνθρωπος ποτέ δεν θα έβαζε μαζί να κυκλοφορούν χέρι χέρι ευτυχισμένες! Μια αθλητική κάλτσα, νούμερο 44 παρακαλώ μόλις είχε παντρευτεί ένα σοσόνι νούμερο 36! Και γελάγανε, και ήταν ευτυχισμένοι! Και το άλλο, το ανήκουστο για τα ανθρώπινα δεδομένα, μια κάλτσα με μια τρύπα να, ήταν ζευγάρι με μια μάυρη ντελικάτη δαντελένια κάλτσα! Ναι, τους είδα να φιλιούνται, αλήθεια το λέω! Και ξερετε κάτι, δεν τους ένοιαζε! Και να μην πω και το άλλο, ξέρω πώς οι άνθρωποι θα με πάρουν για τρελό, αλλά το είδα σας λέω! Δύο αριστερές κάλτσες μαζί! Είδα πολλά τρελά και ανήκουστα, και τότε σκέφτηκα να τις ρωτήσω. 

-Τι κάνετε εδώ; Γιατί πάτε κόντρα στον άνθρωπο; 

Και τότε μια ριγέ κάλτσα νούμερο 30, αλλά μεγάλη γλωσσού μου απάντησε 

- Γιατί εδώ είμαστε ευτυχισμένες.

-Και τι είναι η ευτυχία; τη ρώτησα.

- Να σου αρέσει ο εαυτός σου, να νιώθεις ωραία ό,τι και αν λένε οι άλλοι, είπε η τρύπια κάλτσα. 

- Να δέχεσαι τη διαφορέτικότητα, είπε το ζευγάρι των δύο αριστερών καλτσών. Να έχεις το δικαίωμα της επιλογής.

- Και γιατί δεν το λέτε στους ανθρώπους; Γιατί τους επιτρέπετε να σας ζευγαρώνουν όπως θέλουν αυτοί; 

- Δεν μας ακούνε, είπε μια κάλτσα με πατάτες τηγανιτές. Δεν μας καταλαβαίνουν. Οι άνθρωποι θέλουν τα πράγματα να γίνονται με τον δικό τους τρόπο, δεν ξέρω εαν με καταλαβαίνεις. Αλλά εδώ είμαστε ελεύθεροι!

- Εδώ μπορούμε να αγαπάμε όποιον πραγματικά θέλουμε... είπε μια μαύρη κάλτσα, χαιδεύοντας το χέρι μιας κίτρινης κάλτσας.

-Και τι είναι τελικά η αγάπη; ρώτησα αυθόρμητα, ξέροντας ήδη την απάντηση.

Όμως καμία κάλτσα δεν χρειάστηκε να μου απαντήσει, γιατί μιλούσε η εικόνα από μόνη της! Η αγάπη δεν ορίζεται με λόγια! Η αγάπη είναι η ασφάλεια, είναι η τρέλα, είναι τα γέλια και τα κλάματα! Η αγάπη δεν χωράει σε καλούπια, ούτε σε βαρετά ζευγάρια από άσπρες κάλτσες! Η αγάπη είναι πολύχρωμη! Μυρίζει τριαντάφυλλο και γιασεμί! Και μπορούμε να την βρούμε παντού, αρκεί να ανοίξουμε καλά τα μάτια μας, να κλείσουμε τα αυτιά μας στα...''πρέπει'' και να αγκαλιάσουμε τις κάλτσες όλου του κόσμου! Ναι, σας το λέω εγώ που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια, αυτό είναι η αγάπη!

Αυτά είχα να σας πω, και τώρα θα σωπάσω για πάντα...

----------------------------------------------------------------

Η ιστορία αυτή, γράφτηκε στα πλαίσια του challenge της Little Hope Flags ( μπορείτε να διαβάσετε όλες τις λεπτομέρειες εδώ ), για τον μήνα αγάπης, όπου καλεί bloggers, να γράψουν με όποιον τρόπο επιθυμούν ένα κείμενο με θέμα ''Τι είναι τελικά η αγάπη;''.

-----------------------------------------------------------------

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το μικρό ''παραμυθάκι'', και περιμένω και τα δικά σας σχόλια στο συγκεκριμένο ερώτημα! Φυσικά εάν σας άρεσε, θα χαρώ να το κοινοποιήσετε!

-----------------------------------------------------------------

* Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν σε εμένα