Τι κάνετε; Πώς είστε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά!
Το σημερινό post είναι λίγο διαφορετικό απο τα συνηθισμένα, και θα σας εξηγήσω αμέσως τι και γιατί !
Πριν από κάποιους μήνες, ο Πυθαγόρας από το blog Πυθαγόρειο Θεώρημα μου έκανε μια πολύ ωραία πρόταση! Να είμαι στην κριτική επιλογή του διαγωνισμού αρθρογραφίας που διοργανώνει στο blog του! Η απάντηση μου φυσικά ήταν αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη θετική!
Έτσι, μαζί με άλλες δύο αγαπημένες bloggers και bookstagrammers, την My secret book ( Σέβη ) και την Bookitocat ( Ερατώ) διαβάσαμε και αξιολογήσαμε πάνω από 20 κείμενα που συμμετείχαν στο διαγωνισμό! Τον τελικό ρόλο βέβαια, έπαιξε η ψηφοφορία του κοινού η οποία διαμόρφωσε και το τελικό αποτέλεσμα!
Ο νικητής, εκτός από την μόνιμη συνεργασία με το Πυθαγόρειο Θεώρημα, θα προβληθεί και μέσω των blog της κριτικής επιτροπής! Σήμερα λοιπόν, θα αναρτήσω το κείμενο του νικητή, όπως αναδείχτηκε από τον μέσο όρο της βαθμολογίας μας, και του κοινού! Στην πρώτη θέση λοιπόν, έχουμε τον Αντώνη Κορτέλη, και το κείμενο του με τίτλο ''Είμαι θυμωμένος''. Πάμε να το διαβάσουμε!
Είμαι Θυμωμένος
Θυμωμένος μαζί σας και με αυτόν τον κόσμο που σε κάθε γωνιά του κρύβεται και μια δυστυχία. Με τους ανθρώπους που μισούν οτιδήποτε βρίσκεται πέρα από τη δικιά τους οπτική. Με το αδιάφορο κράτος, με κάθε κράτος που βουλιάζει σε βούρκους εξουσίας. Με το είδος μου που κατάφερε να διαλύσει έναν υπέροχο πλανήτη και με την φύση την ίδια που επιτρέπει αυτή τη καταστροφή. Με τα χαζοκούτια που έκαναν κατάληψη στο σπίτι μου και μου υπαγορεύουν κάθε πρωί τι αέρα πρέπει να αναπνέω. Είμαι θυμωμένος με τον θεό που παρακολουθεί πεινασμένα παιδιά και κουτάβια να γυρεύουν νεκρούς γονείς. Τολμά να παραμείνει θεατής.
Ίσως πάλι να είμαι θυμωμένος μόνο με τον καθρέφτη μου. Με εκείνο το κάθαρμα που μου καταστρέφει ιδανικά και όνειρα.
Και περιμένω. Όπως και εσείς. Περιμένω τη μέρα που αυτός ο κόσμος θα αλλάξει μαγικά και θα γεμίσει χώμα και ευκαιρίες. Περιμένω να βαρεθεί η πείνα και να φύγει, τραβώντας από το χέρι την αδικία. Να αποφασίσουν να πάνε διακοπές για λίγο, μπας και σωθεί το τομάρι μου. Να φτιάξουν οι καιροί και όνειρα να χτυπήσουν περαστικά τη πόρτα μου και να με πάρουν μαζί τους μακριά, πέρα στη θάλασσα. Να χαθεί η πίκρα και να σωθούν τα δάση, να καεί η δυστυχία και να γιατρευτεί το χώμα. Και εκείνος ο γεράκος κοιτάζοντας από ψηλά να βροντοφωνάξει «φτάνει, δεν ανέχομαι άλλο το κακό».
Είμαι θυμωμένος που γερνάω.
Άχαρα χρόνια κρέμονται πάνω μου και εγώ πνίγομαι στον καναπέ μου. Ότι μπορούσα να κάνω, όσα μπορούσα να δημιουργήσω και κάθε χαμένο χαμόγελο βρίσκονται σε ξεθωριασμένες καρτ ποστάλ που διακοσμούν τα ακριβά μου έπιπλα. Κρεμάω ψεύτικες φωτογραφίες στον τοίχο του σαλονιού μου, σε κάθε τοίχο, και κύματα μίσους ραγίζουν τη ραχοκοκαλιά μου. Απλώνω τις αναμνήσεις μου γκρίζες να τις αρπάζει ο αέρας. Ο ίδιος που βρώμαγε αναγκαιότητα. Και το μίσος μου απαιτεί ένα σκοπό.
Είμαι θυμωμένος που ξεχνάω.
Ξέχασα τις πράξεις μου και γέμισα τα κενά του χρόνου με πράξεις ηρωικές. Ξέχασα που κατάφερα και επιβίωσα και ένιωσα περήφανος για τα καινούργια μου παπούτσια. Ξέχασα που μεγάλωσα τα παιδιά μου και έκλαψα που δεν έκαναν ποτέ αυτά που εγώ είχα αφήσει πίσω. Ξέχασα πως κάποτε διάβαζα, συζητούσα και μέθαγα με ιστορίες. Που σκεφτόμουν και που είχα το θράσος να επιλέγω. Ξέχασα που προβληματιζόμουν, που ενδιαφερόμουν, που αγκάλιαζα, που πάσχιζα να βοηθήσω και που κυνήγαγα τα ηλιοβασιλέματα. Τι είναι η αγάπη, η φιλία, η ελευθερία; Κάποτε έπαιρνα πηλό και έφτιαχνα κόσμους. Μα το μίσος μου με άφησε κενό, καμωμένο από το ίδιο υλικό με τα παιχνίδια μου, να καταριέμαι μια αόριστη τύχη και ένα θεό που με αδίκησε. Ώσπου μια μέρα να με βρει κάποιο τέλος. Ή εγώ να το αναζητήσω απελπισμένα.
Είμαι θυμωμένος που χάνω τη μάχη κάθε πρωί.
Τη μάχη με τον δυνάστη μου. Εκείνον που βρίσκεται βαθιά στα σωθικά μου και δεν με αφήνει να πλάσω το είδωλο μου.
Όμως κάθε πρωινό συνεχίζω να ξυπνάω. Κάθε ηλιαχτίδα που συναντώ μου θυμίζει τις ανάγκες που κρύβονται πίσω από τα μάτια μου τα βράδια. Και προσπαθώ. Κάθε μέρα προσπαθώ να πολεμήσω. Να επιβιώσω και να φτάσω δύο βήματα παραπέρα. Να μάθω. Θεέ μου να ακούσω και να αγωνιστώ! Και συνέχεια σκέφτομαι πόσο θυμωμένος είμαι. Που δεν προσπαθώ πιο σκληρά. Που βλέπω κι εσάς να προσπαθείτε και ας μην φτάνουν οι κόποι μας. Χαζεύω το βλέμμα σας καθώς αγναντεύετε ένα υπέροχο μπλε πίσω από τον μαυριδερό θόλο που καλύπτει τα κεφάλια μας. Και όσο θυμωμένος και να είμαι, αυτή η ματιά σας μου δίνει ελπίδα. Δεν είμαι μόνος μου σε αυτόν τον πόλεμο, το δικό μας πόλεμο ανάμεσα στο επείγον και το σημαντικό. Και μια μέρα το ξέρω πως θα κερδίσουμε. Αρκεί να καταφέρουμε να ανταμώσουν τα βλέμματα μας.
* Ευχαριστώ πολύ τον Πυθαγόρα για την ευκαιρία να συμμετάσχω στην κριτική επιτροπή του διαγωνισμού αρθρογραφίας.
* Συγχαρητήρια στον νικητή, και σε όλους τους συμμετέχοντες για την προσπάθεια τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου