Instastories #1

Γεια και χαρά, Χαρά εδώ !

Πως περνάτε τις διακοπές σας; Ελπίζω υπέροχα! Εμείς (εγω δηλαδή και τα βιβλία μου) θα επανέλθουμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς από εβδομάδα! Ως τότε, σας έχω μια νέα ιδέα, που όσοι με ακολουθείτε στο instagram την ξέρετε ήδη! Να εξηγήσω όμως και στους υπόλοιπους!

Θα σας βάζω δέκα διλήμματα, και εσείς μέσω των instagram polls θα ψηφίζετε ποια από τις δύο απαντήσεις προτιμάτε! Έπειτα , εγω ακούγοντας πάντα την πλειοψηφία, παίρνω τις απαντήσεις σας και τσουπ....γράφω μια ιστορία! Που θα δημοσιεύεται εδώ! Με τίτλο InstaStories ! Πάμε λοιπόν να δούμε την πρώτη μας ιστορία!

Εδώ σας έχω τα 10 polls και τι ψηφίσατε ! (Η απάντηση με τα σκούρα γράμματα είναι αυτή που επιλέχτηκε!)

1.Πρωταγωνιστής : Άντρας / Γυναίκα
2.Η ιστορία θα διαδραματίζεται : Μέρα /  Νύχτα
3.Σε Πραγματικό / φανταστικό κόσμο
4.Love story : Ναι / Όχι
5.Η πρωταγωνίστρια πρέπει να ανοίξει μια Πόρτα/Ντουλάπα
6.Ενώ φοβάται το Σκοταδι/ τα υψη
7.θα πρέπει να σώσει Τον εαυτό της/ Κάποιον άλλον
8.Θα έχει επάνω της Μια φωτογραφία / ένα κλειδί
9.Υπερδυνάμεις ; Ναι/ Όχι
10.Η ιστορία τελειώνει με την πρωταγωνίστρια να κλαίει/ Γελάει 

Και με βάση αυτά τα στοιχεία (γυναίκα, νύχτα, πραγματικός κόσμος, όχι love story, πόρτα, φόβος για σκοτάδι, πρέπει να σώσει τον εαυτό της, να κρατάει μια φωτογραφία, να μην έχει υπερδυνάμεις και στο τέλος να γελάει) προέκυψε..... αυτό !!!

Καλή σας ανάγνωση !!!

......

Με τρεμάμενα χέρια άγγιξα το κρύο πόμολο... ''Πρέπει να το κάνεις'', σκέφτηκα. Το μόνο που παρακαλάω είναι να μην σβήσει το κερί. Όχι ακόμα. Τρέμω το σκοτάδι... Από πότε; Από τότε που... Γιατί; Τι σημασία έχει εξάλλου;

Το μόνο που έχει σημασία είναι να ανοιξω την πόρτα. Να την ανοίξω και να φύγω, να δραπετεύσω... Μα...είναι τόσο δύσκολο. ''Πρέπει...Μόνο έτσι θα σωθείς''.Αυτό είχε πει. Αυτό έλεγε πάντα.Αυτό πρέπει να κανω.

Κοντοστάθηκα για μια στιγμή στο κρύο σκοτεινό δωμάτιο. Κοίταξα τριγύρω. Τίποτε γνώριμο, μα τίποτε ξένο. Περίεργη αίσθηση. Πώς δραπετεύεις από κάτι που δεν μπορείς να ορίσεις; 

Έβαλα το κερί στην αριστερή μου παλάμη, και με το δεξί χέρι ψηλάφισα την τσέπη μου.Τη βρήκα.Την έπιασα στα χέρια μου.Την έσφιξα. Τη σκισμένη πια φωτογραφία. Πότε είχε τραβηχτεί; Δε θυμάμαι...Μα..τι νόημα έχει κι αυτό;

''Πρέπει να φύγεις. Τώρα.''. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έβαλα προσεκτικά τη φωτογραφία στην τσέπη μου. Ήμουν όλο και πιο σίγουρη ότι μπορώ, όλο και πιο κοντά στη λύτρωση. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει. ''Πρέπει να σωθείς''.Το μέτωπο μου σχημάτιζε λίμνες από κρύο ιδρώτα.''Μην κοιτάξεις πίσω. Ποτέ ξανά.''. Τα μάτια μου άρχσαν να κλαίνε. ''Αν θες να σωθείς κάντο τώρα.''. 

Και το έκανα. Απλά άνοιξα την πόρτα. Βγήκα στο σκοτεινό δρόμο και έτρεξα. Έτρεξα μακριά. Έτρεξα τόσο μέχρι να μην μπορώ άλλο.Μέχρι που δεν άντεξα. Έκατσα σε μια γωνία.Έκλαψα. Έκλαψα τόσο μέχρι να μην έχω τίποτε άλλο να βγάλω από μέσα μου. Και τότε έβγαλα τη φωτογραφία. Σε εκείνο το σκοτεινό δρομάκι.Που προσπαθούσα να σωθώ... Υπήρχε το δρομάκι, ή όχι; Μα...ούτε κι αυτό έχει σημασία. Έβγαλα τη φωτογραφία, και με τη φλόγα του κεριού που τρεμόπαιζε την έκαψα. Και το σκοτάδι έγινε φως...

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Δεν ξέρω. Εσύ ξέρεις; Ξέρεις πως είναι να σε συναντάω τόσα χρόνια μετά; Ξέρεις τι κακό μου έκανες; Δεν ξέρεις. Και δε θα μάθεις ποτέ. 

Λοιπόν, α, τσιγάρο θες; Καλά κάνεις. Επέτρεψε μου να καπνίσω. Λοιπόν που λες θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι να νιώθω μόνη. Έρημη. Τελειωμένη. Ξένη. Και πολλά άλλα. Αλλά κυρίως ντροπή..

''Θα μεγαλώσει και θα αλλάξει'', αυτό έλεγαν συνέχεια. Μα πες μου, εμένα με ρώτησε κανείς αν ήθελα να αλλάξω; Εγκλωβισμένη ένιωθα, μέσα στο σώμα μου, μέσα στον εαυτό μου, ένα τίποτα... Βάρβαρο συναίσθημα. Εύχομαι να μην το νιώσεις.

Και ντροπή. Όπως τότε...Έλα που δε θυμάσαι... Κάτσε να δεις, πόσα χρόνια πριν...Δε θυμάμαι. Αλλά θυμάμαι όλα τα άλλα. Σε εκείνο το παιδικό πάρτυ. Που παίζαμε κρυφτό. Και να σκεφτείς, είχα χαρεί για λίγο. Πως έπαιζα και εγώ με τα υπόλοιπα παιδιά. Και τότε εσύ και η παρέα σου το βρήκατε αστείο. Χα... Πόσο αστείο ήταν άραγε; Μπορείς να μου πεις; Με δέσατε σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο, και μου ζωγραφίζατε μουστάκια. Και γελάγατε. Και με λέγατε αγοροκόριτσο. Και γελάγατε.Και με αφήσατε. Και εγώ έκλαιγα. Μόνη και φοβισμένη. Και όταν με βρήκαν με τα μουτζουρωμένα πια μουστάκια, και πάλι γελάγανε... Με είπανε χαριτωμένη. Και οι γονεις μου ανησύχησαν. ''Θα μεγαλώσει και θα αλλάξει''. Και ήταν αστείο να βγούμε εκείνη την ομαδική φωτογραφία. Κανείς δεν μπόρεσε να την κοιτάξει πραγματικά. Αν την κοιτούσε κάποιος και με παρατηρούσε...Αλλά όχι...

Και ξέρεις τι; Από τότε φοβόμουν το σκοτάδι. Φοβόμουν τον εαυτό μου, φοβόμουν τα πάντα. Μου πήρε χρόνια να ανοίξω τη σκοτεινή πόρτα του μυαλού μου και να φύγω.

Μα ξέρεις τι; Από μικρή ήμουν μαχήτρια. Κια η φυγή είναι η εύκολη λύση. Εν τέλει δεν έφυγα ποτέ. Γιατι; Γιατί δεν μπορείς να φύγεις από αυτό που είσαι. Μεγάλωσα , και; Δεν άλλαξα. Γιατί μπόρεσα και κοίταξα καλύτερα τον εαυτό μου. Και με γνώρισα. Και με αγάπησα. Και με αποδέχτηκα. Εσύ μπορεί να μην το κάνεις, μα ξέρεις και κάτι; Δε με νοιαζει πια... 

Κλαις; Ε, όχι. Δεν χρειάζεται... Να κοίτα, τώρα μπορώ να ζωγραφίζω μόνη μου μουστάκια στον εαυτό μου. Δεν είναι δα και τόσο τραγικό...Να, θα το κάνω και τσιγκελωτό. Και θα βγω και στο δρόμο έτσι, ξέρεις γιατί; Γιατί μπορώ... Γιατί δεν έχω την ανάγκη να τρέξω. Γιατί πλέον μπορώ και γελάω...Γέλα και εσύ...Δε θυμάσαι πώς γελάνε; Γέλα, όπως γελούσες τότε... Έτσι όπως θα συνεχίσω να γελάω εγώ για το υπόλοιπο της ζωής μου. Πώς; Με την καρδιά μου...


* Η πρώτη ιστορία είναι αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά που ο ''κόσμος'' ήθελε να αλλάξει...